قتی اسم رومن گاری به گوشم می خورد، اول چیزی که تصور می کنم، کتاب سگ سفید او است. خیلی ها این نویسنده? لیتوانیایی-فرانسوی را با خداحافظ گری کوپر می شناسند، اما من، با سگ سفید به آقای گاری ارادت پیدا کردم. سگ سفید، روایتی مستندگونه از آمریکای بعدِ از مرگِ مارتین لوتر کینگ است. زمانی که رومن گاریِ نویسنده، به عنوانِ کاردار فرهنگی یا چیزی شبیه به این، از طرف کشورش فرانسه، عازم ایالات متحده می شود. فضای ملتهب آمریکای آن سال ها، مایه های داستانی کم ندارد. خب، وقتی کسی مثل رومن گاری توی همچین فضایی باشد، جز «نوشتن» انتظاری از او نمی رود. رومن گاری در سگ سفید، داستانِ خالص نمی نویسد. او در حقیقت، راویِ اتفاقاتِ روزمره? زندگی اش در آمریکا است. داستانِ محوری، مربوط به سگی است که خویِ سیاه ستیزی دارد و به هر سیاهی حمله می کند. این خو، برآمده از تربیتی ست که سفید پوستان بر آن سگ اعمال کرده اند. حدس می زنید چنین سگی، در آتشِ خشم و نفرت های میانِ سیاهان و سفیدپوستان آمریکا، چه سرانجامی دارد؟ آن هم در شرایطی که اغلب سیاه پوستان، آرزوی نبرد و پیروزی را در سر دارند و در آمریکا، آرزوهای شان را پرواز می دهند! این گره? دوست داشتنیِ کتابِ سگ سفید است. کتابی که نه رمانِ خالص است و نه مستندِ خالص.