تأثیر شمار اندکی از نویسندگان مدرن بر شکل و ماهیت ادبیات داستانی قرن بیستم عمیق تر از ویلیام فاکنر بوده است. جیمز جویس را معمولاً در هنر داستان نویسی با فاکنر قیاس می کنند؛ اما این دو نویسنده عملاً فقط تشابهاتی ظاهری دارند: استفاده از تجربه ی بومی و منطقه ای به عنوان مضمون، ساختار تجربی و غیرمتعارف رمان های آن دو و بازی با واژه ها ورای معنای سنتی شان.فاکنر به طریقی نوشت که انگار هیچ کس پیش از او در ادبیات انگلیسی قلم نزده بود، انگار پیش از آنکه او دست به قلم برد سنت و تجربه ی ادبی شکل نگرفته بود. او این سنت را از نو آفرید و رمان را رها ساخت تا به واسطه ی سیلاب نیرومند، متلاطم و مقاومت ناپذیر زبان بتواند بهتر از گذشته در خدمت قرن بیستم قرار گیرد، زبانی که راه خود را از میان زمان و مکان و تجربه گشود تا داستانِ انسان مدرن را بگوید به نحوی که در عین تراژدی خنده دار هم باشد. فاکنر به شیوه ی خود نوشت خواه جیمز جویس، ویرجینیا وولف، جوزف کنراد و دیگران وجود داشتند یا نداشتند