"اخلاق منصوری" نوشتۀ غیاث الدین منصور بن صدرالدین محمد بن منصور دشتی شیرازی معروف به غیاث الحکما و یکی از متن های پربار سدۀ دهم هجری است که در موضوع اخلاق به زبان فارسی نوشته شده است. نویسندۀ کتاب که فیلسوفی مشائی ـ اشراقی است، گذشته از اخلاق، که موضوع اصلی کتاب است، در لابه لای مطالب کتاب گاهی به برخی موضوع های منطقی، کلامی و فلسفی نیز پرداخته است. سیر غیاث الدین، که از دیدگاه شرح حال نویسان در شمار پژوهشگران و دانشمندان بزرگ به شمار آمده است، در روزگار خود از انگشت شمار متفکرانی بوده که تنها به اندیشه ها و دیدگاه های به جا مانده از پیشینیان بسنده نمی کرده و پیوسته پرسش هایی در باب میراث علمی داشته و به بازنگری و کنکاش در آن ها می پرداخته است. از همین رو است که نزد دانشمندان پس از خود، از پایگاهی بس والا برخوردار است. اخلاق منصوری در میان نوشته های غیاث الدین منصور از اهمیت ویژه ای برخوردار است و از همین رو است که بیش تر کسانی که به معرفی نوشته های وی پرداخته اند، پیش از همه، از این کتاب نام برده اند. مصحح کتاب نیز به منظور احیای این اثر، که نمونه ای از نثر فارسی در موضوع حکمت به شمار می رود، پس از تهیۀ هشت نسخۀ خطی نسبتا اصیل به شیوۀ انتخاب اقدم نسخ، پس از مقابله، تلاش کرده است تا متنی منقح از این اثر برای علاقه مندان فراهم نماید. مصحح گذشته از تصحیح انتقادی متن کتاب در مقدمۀ خود بر کتاب، در بخش کتاب شناسی آثار غیاث الدین منصور دشتکی، در حدود هفتاد اثر برای مولف یاد کرده و در شناساندن هریک از این نوشته ها، تلاش فراوان نموده است.