بدنم در هر دست اندازی به پرواز درمی آمد، اما فکر و ذکرم هنوز پیش چشم های سبز و نمناک شاهزاده آدریانا بود، جایی دور در پادشاهی بی نام. من، با حماقت و بی صبری تمام، اجازه نداده بودم هیچ نگهبانی همراهم باشد. در نهایت معلوم شد این کار، که در آغاز شجاعانه به نظر می رسید، کاری احمقانه بوده است.
چطور می توانستم این قدر ابله باشم که یادم برود اگر بخواهم به قصر پدرم برسم ، به ناچار باید از آن دشت لعنتی عبور کنم که چهار دزد در آن کمین می کنند و منتظر می نشینند؟