عنوان فرعی ترجمهٔ کتاب «نگارش مجموعهٔ تلویزیونی» بود و چون در بازار چاپ و نشر ایران هیچ ترجمه یا تالیفی دربارهٔ فیلمنامه‌نویسی سریال‌‌های تلویزیونی نیافتم، ترغیب شدم این کتاب را بخوانم؛ ولی فقط در ۳۰ صفحهٔ انتهایی کتاب از مجموعه‌های تلویزیونیِ چند قسمتی حرفی به میان آمده است!

چیزی که به دنبالش بودم نحوهٔ طراحی پیرنگ در سریال و الگوهای داستان‌گویی در مجموعه‌های چند قسمتی بود؛ اما در این کتاب همان تئوریات رایج دربارهٔ شخصیت‌پردازی، طرح و پیش‌نویس، اهمیت گفت‌وگوها و... تکرار شده بود. اگر می‌خواهید این تئوریات را فرا بگیرید سراغ منابع مرجع مثل کتاب‌های رابرت مک‌کی و سید فیلد بروید.

نکتهٔ جالب دربارهٔ کتاب این بود که برخلاف عنوانش که مربوط به فیلم‌ها و مجموعه‌های تلویزیونی است، اغلب مثال‌هایش را از متن نمایشنامه‌ها آورده‌ است!

کتاب یک ویژگی نه چندان مفید دیگر هم داشت: شرح تجربهٔ نویسنده‌های تازه‌کار هالیوودی در مواجهه با تهیه‌کنندگان، ویراستاران و شرکت‌های فیلمسازی. این نوع انتقال تجربه فی‌نفسه خوب است، اما به دلیل تفاوت‌های بسیار در ساختارها و قوانین ما با سازوکار آمریکایی‌ها، به درد خوانندهٔ ایرانی نمی‌خورد. اینجا باید بیشتر به فکر گنجاندن مضامین و پیام‌های سیاسی و تبلیغاتی مدنظرِ نهادهای دولتی در متن فیلمنامه بود، نه جذابیت و سرگرم‌کننده بودن داستان یا فروش بیشتر.

از غلط‌های چاپی و جابه‌جا شدن پاورقی‌ها هم بگذریم؛ چراکه انگار تبدیل به یک سبک ادبی برای نشر تابان خرد شده است! :)