به خدا عمو حسن عشقه! عشق. با اقتدار بهترین کتاب این مجموعه بود فقط به خاطر وجود با صفای عمو حسن. چقدر خندیدم و گریه کردم با این کتاب.
        

          مجموعه کتابهای یادگاران در سال 1383 خیلی مشهور شده بود. سبک جدید زمینی کردن شهدا و در نتیجه ملموس و در دسترس شدن شهدا جواب داده بود. 
بازنویسی خاطرات شهدا برای نسلی که شهدا را ندیده است. سادگی فوق العاده طراحی صفحات کتاب که توجه ذهن را از نکات جانبی باز می دارد.
سادگی طراحی (کوتاهی خاطره ها، حجم زیاد قسمت خالی صفحه، هر خاطره یک صفحه، قطع کوچک) باعث پرورش خیال و درگیری ذهن مخاطب برای ساخت تصویر خاطره می شود.
مشخص نبودن گوینده خاطره، گوینده نقل و قول های درون متن، مکان و زمان و سایر ستینگ خاطره ها، عامل فعال شدن مخاطب برای فهم خاطره می شود.
کتاب هفدهم این مجموعه به پیرمردی باصفا می پردازد. پیرمردی که همه او را عمو حسن صدا می زدند. یک پیرمرد جالب. این پیرمرد می توانست خودش را توجیه کند، در همان شهر خودش به خلق خدا کمک کند و آدم خوبی باشد. اصلا هر کاری که داشت را برای خدا انجام بدهد. در نتیجه به جبهه نرود و ...
او چرا به جبهه رفت؟
خوبست فکر کنیم ما با شهدا چقدر فرق داریم؟!
من این کتاب رو تو اتوبوس اردوی راهیان نور بجه های فرهنگ و ارتباطات (عاشورای 1388) خوندم. با تشکر از کادر اردو بابت کتابخانه ته اتوبوس.
شما را به خواندن صد خاطره زیبا و کوتاه از این رزمنده دعوت می کنم.
کتابشناسی:
کتاب خاطرات عمو حسن، یادگاران، دفتر 15، انتشارات روایت فتح، 1382. 112 صفحه