بررسی و نقد جایگاه ادیان در جنبش «اکنکار» به عنوان یکی از «عرفان های نوظهور» است. یکی از مباحث اساسی در فرقه اکنکار، نگرش انتقادی به آموزه ها، رهبران، کتب مقدس و نوع سازمان ادیان و مذاهب است. وی از یک طرف معتقد است که گزاره های ادیان و مذاهب بزرگ، فاقد روشنی مناسب برای راه گشایی معنوی انسان بوده و اک را به عنوان بهترین راهکار معنوی برای انسان امروز معرفی می نماید و از طرف دیگر مدعی است که تلاش تمامی ادیان و مذاهب گذشته و رهبران آن ها برای ترویج گزاره های معنوی اکنکار بوده است. وی ادیان را ناشی از تجربیات و سفرهای معنوی موسسین آن ها دانسته و لذا آن ها را به دوره قبل از بلوغ فکری انسان های معاصر نسبت می دهد. نگارنده این عرفان را یکی از ساختارمندترین عرفان های نوظهور دانسته و در عین حال معتقد است که اکنکار برای بسیاری از ادعاهای خود دلیلی نیاورده است.