کتاب حاضر سعی دارد تا جهان آموزش بزرگسالان را با جهان توسعه پیوند دهد و در آن بر لزوم یادگیری عاملان توسعه و آموزشگران بزرگسالان از یکدیگر تأکید شده است. این کتاب ضمن پرداختن به چگونگی یادگیری بزرگسالان، بحران موجود در آموزش بزرگسالان را تحلیل کرده و با اشاره به آموزش مستمر از بعد از جنگ جهانی دوم، نیاز به یک رهیافت جدید در این ارتباط را بررسی می کند. نویسندة کتاب ضمن مرور بر نظریه و عمل توسعه، به راهکاری توجّه دارد که از طریق آن، آموزش بزرگسالان و آموزش مستمر می توانند خود را به صورتی جهت دهی کنند که از الگوی توسعه فردی فاصله گرفته و به یک الگوی توسعه ملّی نزدیک شوند.