نقدی است بر افکار و عقاید باطل صوفیان با استفاده از ادله عقلی و نقلی. در این کتاب سعی شده است با استفاده از مفاد خطبه 208 از نهج‏البلاغه و برخی دیگر از روایات و آیات قرآنی و مباحث عقلی به ارزیابی برخی از عقاید صوفیه پرداخته شده و بطلان عقاید آنان اثبات گردد. کتاب حاضر که ترجمه جلد سیزدهم از کتاب «منهاج البراعة فی شرح نهج‏البلاغه» می‏باشد, به ارزیابی دیدگاه‎های صوفیان در مورد وحدت وجود، حلول و اتحاد پرداخته و برخی عقاید آنان مبنی بر جبری بودن افعال انسانها، مخلد نبودن کفار در جهنم، ادعای ساقط شدن عبادات با رسیدن به مرتبه وصول و یقین، عبادت دانستن غنا، رقص و دست زدن و برخی دیگر از افعال باطل صوفیه و ادعای کرامت و دیگر خودستایی‏های آنان می‏پردازد. نگارنده با استدلال‏های عقلی و با تمسک به آیات و روایات باطل بودن این ادعاها را اثبات نموده و به ریشه‏یابی تاریخی پیدایش صوفیه و منشأ عقاید فاسد آنان می‏پردازد.