میرزا مهدی اصفهانی، عالمی است که حدود  هفتاد سال پیش، از نجف اشرف به شهر مشهد مهاجرت کرد  و در آن جا مکتبی فکری - عملی پی افکند که بعد ها به نام مکتب تفکیک  مشهور شد.  این مکتب  فکری که بنایش بر فلسفه و عرفان  ستیزی و اعتنای به روایات در مقام  کشف حقایق  هستی است در آن زمان  شخصیت های علمی حوزه ی خراسان  از جمله شیخ محمود  حلی ، شیخ مجتبی قزوینی ، میرزا  جواد تهرانی و ... را   مقهور کرد.  با  پیوستن  برخی از خطبای نامی به این طرز تفکر ، اعتقادات این عالم نقل  مجالس  و محافل شد، به گونه ای که در سال های بعد و تا به امروز این اعتقادات  در میان  عوام مشهد، هم چنان مطرح است.  تفکیک ، در سیر تطور خود  از قرائت های مختلفی برخوردار شد و به تدریج تلطیف گشت. بنیان گذار  این مکتب  می گفت: فلسفه خوانی مایه ی هدم اسلام و فیلسوفان مخریان  اسلامند .  ولی نوتفکیکیان  امروز معتقدند که خواندن فلسفه لازم ولی به فلسفه  معتقد گشتن ناروا است.  برخی از تفکیکیان به ویژه حضرت  حجت الاسلام والمسلمین سیدان معتقدند که فلاسفه و به ویژه صدر المتالهان درباره ی معاد و وحی تنها فلسفیده اند و چون فلسفه راه نامطمئن است به خطا رفته اند. به طور کلی مکتب تفکیک در چهار وادی خطا کرده است : تشخیص نادرست از جایگاه نقل با استفاده ی ناصحیح از مدارک نقلی ، خطا در تعیین  ارزش عقل ؛ و نا آشنایی با علوم  عقلی و خصوصا حکمت مقایسه. در کتاب  حاضر این مکتب در هر چهار مورد نقد و ثابت گردیده  است که بزرگان مکتب نه فقط از علوم عقلی و فهم ابتدایی ترین  اصطلاحات حکمت مقایسه محروم هستند، بلکه از درایت در مدارک وحیانی نیز بهره  برده اند و نتیجه ی این دو، چیزی نیست مگر دور شدن  از جاده ی شریعت و صراط مستقیم