داستان‌های ماشادو اغلب شامل تصویری چیره دستانه و طنزآمیز از ارزش‌های طبقه‌ی متوسط و ساختار اجتماعی برزیل در دوره‌ی امپراتوری دوم و نخستین سال‌های جمهوری در این کشور است. اگر ماشادو خود را به نوشتن داستان‌های عاشقانه‌ی اخلاقی و مطبوع و نیز حکایاتی در باب دسیسه‌چینی‌های محافل بالای جامعه محدود می‌کرد، میراث او برای نسل‌های آینده چیزی نمی‌بود جز تصویر مینیاتوری اندکی طعنه آمیز و البته دلنشین و سرگرم‌کننده‌ای از دوران خوش جامعه ی برزیل. اما از اواخر دهه‌ی ۱۸۷۰ داستان‌های او رفته رفتـه بدل شد به حمله‌ای هجوآمیز و ویرانگر به جامعه‌ی آن روز برزیل و البته كل بشریت. چنان که هلن كالدول می‌گوید، «در داستان‌های ماشادو چیزی نمی‌بینیم که نشان دهد او از عصری که در آن می‌زیست و نیز از وطن خود چندان رضایتی داشته است».