از نظر خیلی ها، مرگ سوسیالیسم، هم در واقعیت و هم در خیال، به معنای مرگ نهایی مارکسیسم بوده است. با وجود این، مارکسیسم کماکان هم جامع ترین نقد از سرمایه داری را به دست می دهد و هم راهنمای قانع کننده ای برای بدیل های امکان پذیر را. در حقیقت، دوام سرمایه داری دوام مارکسیسم را تضمین می کند. از این رو، هر دوره به مارکسیسمی از آن خودش شکل می دهد و این سنت را چنان می گستراند که مسائل روز را حل وفصل کند. من در این رساله خطوط کلی نوعی مارکسیسم جامعه شناسانه را ترسیم می کنم که از همگرایی تاکنون ناکاویده و نامنتظره ی نوشته های کارل پولانی و آنتونیو گرامشی در میانه ی سده ی بیستم سربرمی آورد. نوشته های گرامشی و پولانی غالبا مثل لاشه های مرده لت وپار شده است: سودمندترین قسمت ها را از پوسته ی معناده جر می دهند و به نظریه های علیل پیوند می زنند. قصد دارم این دو مجموعه از نظریه ها را در کلیت شان احیا کنم و به یکدیگر پیوندشان بزنم.