صیانت از بافت ها و بناهای فرهنگی و تاریخی از دو نظر حائز اهمیت است؛ نخست نگهداری از میراث مادی و معنوی نیاکان خود و دیگر بهره برداری های پژوهشی و آموزشی در راستای کشف و شهود اصول و ارزش های موجود در این آثار. به یقین صیانت از این بافت ها در بردارندة گستره ای از فعالیت ها نظیر: حفاظت، مرمت، احیا، بازسازی، بهسازی و نوسازی است که در هر یک از این گزینه ها دیدگاه های تئوریک و راهکارهای اجرایی متنوعی از سوی صاحب نظران ارائه می شود. این بحث و تبادل نظر میان مرمت کاران و صاحب نظران، موجب تدوین تعدادی منشور و پروتکل بین المللی دربارة مرمت شهری شده است که نخستین آنها به بیش از چهار دهة قبل، یعنی به تدوین منشور آتن می رسد. با توجه به تنوع فرهنگی، تاریخی و طبیعی کشورهای متمدن، صاحب نظران این کشورها چون ایران، برای کشورشان منشور مرمت شهری را تدوین کرده اند. این منشور در سال 1385 برای ایران تدوین شده است. در پژوهش حاضر، ضمن بیان تاریخچه ای از نحوة شکل گیری نظریة مرمت شهری، نحوة ایجاد این منشور در ایران بررسی و مسائل آسیب شناسی و روش طراحی آن شرح داده شده است.