در این کتاب دو دسته از محاورات افلاطون شرح و ارزیابی شده است: 
1-پروتاگوداس، ائوتودموس، گرگیاس و منکسنوس؛ افلاطون در این دسته از محاورات عمدتاً اندیشه‌ها و روش‌های سوفسطائیان را بازگو می‌کند و وجوه اشتراک و افتراق ایشان را با سقراط به تصویر می‌کشد. 
2- فایدون، میهمانی و فایدروس؛ آن‌چه این سه محاوره را به هم پیوند می‌دهد، اشتغال آن‌هاست به جهانی ابدی و متعالی، و تعالی روح از تمایلات و جاه‌طلبی‌های زمینی و تعالی باورها از احساس جسمانی به سوی سعادت حقیقی و دائمی.