در فضایی که بازار کتاب اروین یالوم و دیگر روان‌درمان‌گرهای اگزیستانسیالیستی چون رولومی داغ است، ترجمه‌ی مصطفی ملکیان از کتاب روح اسپینوزای نیل گراسمن هم پرفروش شده است. در این کتاب، نویسنده درمان‌گری‌ای برگرفته از فلسفه‌ی اسپینوزا عرضه می‌دارد و بر آن است که فهم و قبول اصول این فلسفه آدمی را از همه‌ی احساسات منفی مانند رنجش، خشم، کینه، نفرت، حسرت، پشیمانی، اندوه، اضطراب، ترس و نیز از خودفریبی، انکار، انگاره‌های تکراری، شرطی‌شدگی فرهنگی و بندگی عاطفی می‌رهاند، و به عقلانیت، عشق عقلانی، بی‌تعلقی، عزت نفس، استقلال و آزادگی می‌رساند.


دوماه‌نامه‌ی آگاهی نو، ویژه‌نامه‌ی نقد و بررسی کتاب: «کتاب‌نامه؛ در نقد و بررسی آثار، جلد یک»، شماره‌ی پیاپی 05، پاییز 1400.
          

            من خودم مقدمه مترجم رو نخوندم کامل و خواستم یک بار اول کتاب رو بخونم و بعد برگردم سراغ اون‌. 
موقع خوندن کتاب خیلی لذت بردم از اینکه یه جاهایی نکات خیلی مهم و درستی رو بیان میکرد که امروزه فرهنگ ما براحتی داره نادیده میگیرتشون. حالا که یه بار کتاب رو خوندم و تموم کردم از این تصویر کلی که کتاب بهم داده و آشناییم با فلسفه اسپینوزا که توی عالم فلسفه تک هستش خیلی لذت میبرم و هم برنامه دارم این رو فقط در مرحله دانش نگه ندارم و به کار ببندم همونجور که توی کتاب هم چندین بار تاکید میشه روی این نکته. 
این کتاب رو به کسایی که احساس کمبود یک نوع معنویت فلسفی و غیر مذهبی رو دارن و میخوان که از بندگی احساسات و شهوات پستشون رها بشن و در این راه ثابت قدم و مصمم هستند پیشنهاد میدم.
          

            مقدمه مفصلِ استاد ملکیان و قسمتی از کتاب را همان چند ماه پس از انتشارِ کتاب خواندم و بسیار لذت بردم.
به نظرم رویکردی گراسمن می‌تواند به حل/تسکین برخی مشکلات روحی بسیار کمک کند.
یکی از عواملی که سبب شد از دشوارترین و زجرآورترین دوران زندگیم زنده بیرون بیام، ایده اصلی این کتاب بود(البته در کنارِ اندکی یوگا و دمنوش و درد و دل با اساتید و رفقا و گاهی آرام‌بخش و مشاور و..‌.)

ایده اصلی کتاب این است که ما از دو ساحت بدن و نفس تشکیل شده ایم، و هیچ علیتی میان این دو ساحت بر قرار نیست. بنابراین ما در واقع بی خودی احوال درونی خودمون رو با شرایط پیوند می‌زنیم، در واقع گمان می‌کنیم که علیت میان‌شان برقرار است، اما نمی‌تواند باشد...
پیشنهاد می‌کنم دستکم مقدمه استاد ملکیان را بخوانید، تمام کتاب را به صورت نظام‌مند توضیح داده است.
          

            مصطفی ملکیان مقدمه نسبتاً بلندی  بر این کتاب نوشته است. مقدمه را تا نیمه خواندم، اما حقیقتا نتوانستم ادامه بدهم. تا نیمه مقدمه هم به‌زور خواندم. مشکلی با محتوای کتاب و مقدمه ملکیان نداشتم، مشکل اساسی‌ام با «رسم‌الخط» من‌درآوردی ملکیان بود.
نمی‌دانم این مسخره‌بازی‌ که جدیداً مد شده چیست که هرکس رسم‌الخط مخصوص خودش را منتشر می‌کند. یکی نیست بگوید مگر زبان فارسی مسخره شماست که به دلخواه خودتان رسم‌الخط را تغییر می‌دهید؟ 
این مسئله به‌قدری آزاردهنده بود که از خواندن کتاب منصرف شدم.