در این کتاب، نویسنده به عهد جدید از دریچه بسیار ویژه ای می نگرد، یعنی از منظر مطالعه ادبی پرسش هایی که در این شیوه نگاه مطرح میشوند کانونتوجه خود را بر روی زبان و هنرآوری خود متن میگذارند. رویکرد ادبی به عهد جدید فرض را بر این می گذارد که اسناد و مدارکی که در این متن یافت میشوند فقط انتقال دهنده اندیشه نیستند، بلکه سبب سرگرمی، انگیزش، سردرگمی و لذت مخاطب نیز میشوند. هنر آوری عهد جدید حتی برای کسانی که به لحاظ مذهبی دلبسته آن هستند نیز میتواند جذاب و انگیزاننده باشد. خواندن عهد جدید به منزله ادبیات، دینامیسم و پویایی این جذابیت را روشن میسازد. بر خلاف تفسیر گران مذهبی این متون مقدس که ممکن است، زیر تاثر تمنایی برای یافتن محتوی اخلاقی یا الهیاتی،تجربه زیبایی شناسانه خواننده را از نظر دور بدارند، تفسیر ادبی این تجربه را برجسته میسازد.