در فصل اول رای حکیمان و منطقیان اسلامی به ویژه مشائیان در خصوص "استقراء" و وجه تمایز آن از تمثیل و قیاس توضیح داده شده است. عنوان فصل دوم، "ابن سینا: تضعیف استقراء، تحکیم تجربه" است. در این فصل، ابن سینا تلاش کرده که با در میان آوردن قاعده ای عقلی، پیشینی و به زعم حکیمان پیشین بدیهی، موسوم به قاعده ی الاتفاقی و منضم نمودن آن به استقراء آن را تحکیم نماید. در همین فصل، ابن سینا هشدار می دهد که در مقام تجربه نباید به دام مغالطه ی اخذ ما بالعرض مکان بالذات بیفتیم. فصل سوم به "محمدباقر صدر" اختصاص دارد، وی در صدد برآمده، استقراء را بر شالوده ای نو پایه ریزی نماید. آراء صدر در این باره به تفصیل توضیح داده شده است. صدر می کوشد با در میان آوردن علم اجمالی مفهومی مهم و محوری در علم اصول راهی برای تحکیم استقراء پیدا کند. عناوین فصل های بعدی عبارت اند از: "پوزیتیولیسم: استقراء تحقیق پذیری تجربی"، "پوزیتیولیسم منطقی: تحقیق پذیری تجربی و معناداری"، "کارل ریموند پوپر: ابطال گرایی تجربی و عقل گرایی انتقادی" و "گذر از روش شناسی علم به روش ستیزی علم".