مسئل? روش در علوم انسانی به طور عام و علوم اجتماعی به طور خاص همواره از مناقشه برانگیزترین وجوه اندیش? اجتماعی بوده است. نسبت روش و نظریه اگرچه در آثار تراز اول علوم اجتماعی جایگاه مشخصی دارد، به طوری که هیچ نظریه ای بدون روش شناسی مشخص قابلیت طرح ندارد و از دیگر سو هیچ روشی بدون نظریه موضوعیت ندارد. اما در فضای رایج آکادمی این دو وجه از یکدیگر تفکیک شده اند و روش به قالب تکنیک فروکاسته شده است. فروکاست روش در علوم انسانی به تکنیک های مشاهده و گردآوری داده ها و نظریه زدایی و فلسفه زدایی از روش، موجب سرگشتگی عمده ای در تولید متون به اصطلاح پژوهشی شده است. این بحران را در سری دوزی متون پژوهشی در فضای رایج علوم انسانی در میدان آکادمیکِ ایران می توان مشاهده کرد. مواجه شدن با متون تراز اول علوم انسانی نشان می دهد که هیچ متنی ممکن نمی گردد مگر در چهارچوبی روشمند و مقید به نظریه. لذا نظریه و روش دو وجه جدایی ناپذیر محسوب می شوند که در یک کلیتِ مشخص متن را ممکن می کنند.