تحقیقی در زمینه بررسی معانی واژگان خاص قرآنی و بررسی اصطلاحات همسان آن ها با رویکردی لغوی، ادبی و روایی است. در این نوشتار سعی شده است برخی از الفاظ قرآنی که دارای هیئت و اعراب خاصی بوده و معانی نزدیک به دارند و اصطلاحاً وجوه و نظائر خوانده می شوند، مورد بحث و بررسی قرار گرفته و بر اساس موضوع تدوین و تبویب شوند. در این مجلد در ادامه جلد قبل به بررسی معنای الفاظ و اصطلاحاتی مانند: ثابت، ثانی، ثقلت، اثقال، ثمر، ثواب، جار، جبار، جحیم، جناح، جنب، جنت، حبل، حجر، حدید، حرام، حسّ، حساب، حسبان، حصر، حکمت، حمیم، حیات، خیر، دابّه، ذکر، ربّ، رجال، رجز، رجم، رحمت، رقیب، رمی، روح، رأس، رهق، ریب، ریح، زبر، زکات، ساق، سبیل، سجد، سراج، سقط، سلام، سماء، سنین، سوا، سیّد، سیِئه، شجر، شقاق، شهید، شیطان، شیعه، صاحب، صدود، صلات، ضرب، طائر، طبق، طغی، طیب، طرف، طرائق، ظلم، عدل، عرش، عزّت، عزم، عفو، عقیم، عین، غاشیه، غرفه، عمره، فاحشه، فتح، فتنه، فرقان، فروج، فسوق، فضل، قارعه، قبل، قضی، قلب، قدر، قرب، قانت، کتاب و ... پرداخته شده و الفاظ مشترک و مترادف آن ها نیز معنی شده است.