کتاب حاضر، نقد و تفسیری است بر بیت معروف دیوان "خواجه حافظ شیرازی": "پیر ما گفت خطا بر قلم صنع نرفت/ آفرین بر نظر پاک خطا پوشش باد". نگارنده معتقد است "می توان نتیجه گرفت که این شاعر خوش بین و عارف و پاک اندیش و گشاده دل و گشاده رو در پاسخ به بد اندیشان و شکوه سازان زمانه و آنان که زشتی و ناپاکی نفس خود و آزارهای دیگرانی همچون خود را به حساب چرخ فلک و آسمان و غیره می گذارند، در نهایت زیبایی و ظرافت. در این بیت مورد بحث بی آن که شکوه سازی را از زبان دیگران مطرح سازد با کنایه و اشارت مثل این که خود را متهم بدین بدبینی کند پند می دهد که نه در قلم صنع و نه در روزگار و چرخ به اصطلاح کجمدار خطایی رفته و نه آن گونه که آن ها می بینند و می اندیشند کژی یا کژمداری در کارگاه عالم وجود دارد ـ او آن چنان نیک پندار است که روزنه هر کژبینی بر او بسته است و پوشیده. آری پیر او خطایی نمی بیند و آنچه می بیند جز درستی و راستی و خوبی و بهنجاری نیست ـ در پیش چشم و نظر او بر خلاف تنگ نظران بداندیش همه چیز به جا ـ درست زیبا ـ دوست داشتنی و در کمال است و هرگونه بدی و خطا و نادرستی از دیدار او پوشیده و ناپیداست.