حسین بن علی (ع) با وجود هر شرایطی حاضر به بیعت با یزید نشد. مهم نیست که لشگریان یزید بی شمار بودند، مهم این است که امر به معروف و نهی از منکر انجام شد و این امر به حسین آزادی فراگذشتن از موقعیت های مکانی و زمانی را داده است. حسین بن  علی می فرماید: «من نه برای تکبر و هوس رانی بلکه برای احیاء دین جدم قیام کردم». این حماسه، تقابل دو شخص یا دو قبیله نیست، بلکه تقابل دو اندیشه است؛ یکی اندیشه ای که معنای باطل می پروراند و پیرو سه عامل غرور، زور و تزویر است و منتهی به بی معنایی می شود و دیگر اندیشه ای که با این سه عامل مبارزه می کند. حسین بن علی پس از شهادت یارانشان فرمود: مرگ بهتر از پذیرفتن ننگ است، من حسین بن علی هستم و در راه آیین پیامبر (ص) کشته می شوم، جدم رسول الله و مادرم فاطمه دختر پاک احمد است و کتاب خدا پیش ماست... اگر دین ندارید لااقل آزاده باشید... در این میان زینب چه کرد و چگونه به شهادت حسین و یارانش و هم چنین به اسارتشان معنا بخشید؟ او در کاخ ابن زیاد سخن خود را چنین آغاز کرد: سپاس خدای بزرگ را که به خاندان محمد این همه افتخار عطا کرد؛ افتخار نبوت، امامت و شهادت. و سپس ادامه داد... همۀ مصیبت هایی که در راه خدا دیدم، برایم زیبا بود. .... حسین حق است چه کشته شود و چه زنده بماند... نگارنده در این کتاب با نگرش روان شناسی، سخنان حضرت در شام، مدینه و قبل از نبرد؛ رفتار حضرت؛ رفتار و اندیشه های بازماندگان، ابعاد نهضت؛ و کلام امام در منی و عرفه را بررسی می کند.