از دیرباز انسان هرگاه احساس رکود و یا تکراری شدن کرده، نخستین چیزی که برابرش قرار میگیرد سفر است. گاه حس میکند در جایگاهش به بنبست رسیده و هوای سفر میکند و بر آن میشود که از جایی به جایی بهتر برود. اگر قرار باشد به گوشهای از جهان یا دیاری پیدا سفر کنیم یا به گوشهای از جان ناپیدا، تفاوت و مشترکات بسیار است. در کتاب حاضر سفر به وادی جهان به عنوان گونهای از حکمت عملی مورد بررسی قرار گرفته است.