می گفت: برج بابل معمولا سمبل خود بزرگ بینی بشر در نظر گرفته می شود ادامه می داد: اما این افسانه بد فهمیده شده. آن چه که واقعا مهم است سعی در رسیدن به بهشت یا حرف زدن به زبان خدا نیست. نه: مهم این است که وقتی چنان تلاشی شکست خورد، چه چیز باقی ماند. (می گفت) این عمارت ویران، که در قالب تذکری درخشان بر این است که ساکنان آینده اش در گوشه گوشه زمین پراکنده شده اند و بیش تر افق پخش شده اند تا عمودی، به این همه زبان مختلف بی وقفه مهمل می بافند- این برج فقط موقعی جالب توجه می شود که در انجام وظیفه مشخصش شکست خورده است. ویرانی آن شرط مقدم کل تبادی بعدی است، کل فعالیت فرهنگی. و در راس آن، علی رغم سقوط خودش، برح باقی می ماند: ایجاز توی همه نقاشی هایش و داربست های پوسیده اش... .