«هرمنوتیک فلسفی» با «هایدگر» پایه ریزی شد و با «گادامر» به اوج رسید؛ طبق برداشت گادامر، هرمنوتیک گفتمان درباره روش های فهم عینی نیست؛ او معتقد است رویکردهای روش شناختی به پدیده های طبیعی و نیز انسانی ریشه در تاریخ دارد. نویسنده در این کتاب ضمن شرح آرای گادامر درباره هنر، تاریخ و فلسفه کوشیده است با ایجاد تقابل میان مواضع هرمنوتیکی گادامر ویژگی مثبت و منفی آرای او را برجسته. همچنین او مواضع گادامر را با مواضع «اشلایر ماخر»، دیلتای، «هرش»، «هابرماس» و ... مقایسه می کند و تفاوت میان آن ها را آشکار می سازد.