در نگاهی اجمالی به آثار «اسماعیل فصیح» چنین به نظر می رسد که وی بیش تر از هر نویسندۀ دیگری مایل است در آثارش به یک شیوۀ ثابت عمل نماید یا چهره ها وتیپ های مشخص رقابتی را دنبال کند. در تمام آثار این نویسنده، زن ـ آن هم پاک، درخشان و فوق بشری ـ جان خاصی دارد. این زن در میان آلودگی های محیط می درخشد یا مورد ظلم و ستم قرار می گیرد و یا مجبور به آلوده شدن می شود. آیا حضور زن در آثار نویسنده یک حضور واقعی و قابل قبول است؟ یا این که نویسنده می خواهد با این حضور و ایجاد یک نوع حالت پرستش، نسبت به یک موجود فوق بشری جای خالی بعضی چیزهای دیگر را پرکند؟ مجموعۀ حاضر نقدهای نگارنده بر آثار ادبی مختلف را دربرمی گیرد. از آن جمله است: نقد داستان بلند آیینه های دردار نوشتۀ هوشنگ گلشیری؛ نگاهی به کتاب فقط به زمین نگاه کن اثر محمدرضا کاتب؛ نگاهی به رمان آن روز که عمه خورشید مرد اثر منیژه آرمین؛ نقد داستان قاصدک اثر علی موذنی؛ و نگاهی به رمان راز داوینچی نوشته دن براون.