<rtl>
کتاب «کشف المحجه» نوشته سیدبن‌طاووس، عالم بزرگ شیعی قرن هفتم است. تا جایی که من می‌دانم، از این کتاب، دو ترجمه به فارسی در دست است: یکی با نام «برنامه سعادت» که ظاهرا مشهورتر است و دیگری با نام «فانوس» ترجمه دکتر اسدالله مبشری که جدیدتر است. در نگاه اول، این ترجمه را بیش‌تر پسندیدم.

سیدبن‌طاووس بسیار بزرگ‌تر از آن است که امثال من بخواهند وصف او بگویند: عالم عامل، فقیه کامل، علامه فاضل، عابد عارف، مجتهد محقق مخلص، رضی الدین، رکن الاسلام و المسلمین، افتخار آل طه، جمال العارفین، ذوالحسبین ابوالقاسم علی بن موسی بن جعفر بن محمد بن محمد طاووس علوی فاطمی داوودی سلیمانی...

این کتاب، به زعم من، آموزش معارف اسلامی به نوجوانان است. قضیه از این قرار است که مولف در 61 سالگی به این اندیشه می‌افتد که برای دو پسر هفت و سه ساله‌اش، کتابی بنویسد تا آن‌ها را به معارف اسلامی وصیت کند. شیوه آموزش او و معارفی که انتخاب می‌کند، درخور توجه است. اصلا خواندن چیزهایی که بزرگان نوشته‌اند، همیشه درخور توجه است. این‌جاست که می‌گویند بروید سراغ منابع دست‌اول‌تر!

این کتاب همان کتابی است که درباره جشن تکلیف، به مثابه فرخنده‌ترین جشن زندگانی سخن می‌گوید؛ لحظه‌ای که حضرت حق ما را به شرف بندگی مفتخر کرده است.

توفیق خواندن کتاب کشف المحجه بیش از هر جای دیگر در مسیر رفت و برگشت به اردوی خادمی شهدای هویزه در قطار نصیبم شد. دکتر عباس چهاردولی، استاد درس روش تحقیق پیشرفته در فرهنگ و ارتباطات (مقطع دکتری) خواندن این کتاب را پیشنهاد کرده بودند.
</rtl>