به نظر اقبال، دین صرفا مجموعه ای از احکام و شعائر نیست، بلکه تجربه ای است که کنه حقیقت و واقعیت را روشن می سازد و سبب می شود تا آن را مستقیما و بی درنگ فهم کنیم. آن چه دیدگاه اقبال را نسبت به دین متمایز و خاص می سازد، این است که او آن را روش اشراقی رمزآلود نمی داند، بکله تجربه ای می داند همانند دیگر تجربه ها که جنبۀ معرفت بخشی آن از دیگر اشکال تجربه بیش تر است. طبیعت استعدادهایی برای شناخت عینیات و ذهنیات به آدمی ارزانی داشته است که او را قادر می سازند وجوه ظاهری حقیقت و واقعیت را درک و فهم کند؛ منابع این شناخت روزانه، علم و فلسفه است. نویسنده در کتاب حاضر، اندیشه های بیش از هشتاد متفکر غربی را با آرای اقبال مقایسه کرده است که نشان از مطالعه و تعمق وی در آثار اندیشمندان غربی و متفکران اسلامی از جمله اقبال دارد. به اعتقاد وی، آن چه امروزه بشریت بدان محتاج است، دینی مبتنی بر عقل می باشد که بتواند مفاهیم از دست رفتۀ ارزش ها را زنده و آدمیان را به هم نزدیک تر سازد.