این کتاب، مجموعه ای است گردآمده از مقاله های ادبی تروتستکی ـ از نظریه پردازان برجسته ی مارکسیسم در قرن بیستم، هم چنین گزیده ای از کتاب بحث انگیز "ادبیات و انقلاب"، و دو سخنرانی از وی. برخی از این مقالات عبارت اند از: طبقه و هنر، از فرهنگ و سوسیالیسم، عینیت تاریخی و حقیقت هنری، فرهنگ و بوروکراسی شورایی، هنر و سیاست در زمانه ی ما، استقلال هنرمند، نامه به آندره برتون، در مرگ تولستوی، به یاد سرگئی یسنین، چرچیل زندگی نامه نویس و تاریخ نگار، فونتامارای سیلونه، ماکسیم گورکی، و پاشنه ی آهنین جک لندن. گفتنی است "تروتستکی"، نقش سنت را در ادبیات نادیده نمی گیرد بلکه مانند لیوت بر آن تاکید می ورزد. او هم چنین بر آن است که استمرار تاریخ ادبی، دیالکتیک است و از شماری واکنش ها که هریک به سنتی وابسته اند، اما هم زمان در پی گسستن از آن اند برخود می بالد. او معتقد است که پیشرفت فرم ادبی مانند خود اثر ادبی، تا حدی استقلال دارد. هم چنین وی خلاف بسیاری از مارکسیست ها ادعا نمی کند که مارکسیسم، توصیف علمی کامل از اثر ادبی به دست می دهد. به تصریح مترجم به "تروتستکی در دفاع از کتاب تاریخ انقلاب روسیه ی خود نیز به حقیقت هنری اشاره کرده است و بر آن است که هنرمند برای دست یابی به آن باید نسبت به دیدگاه خود صادق باشد. او به رغم دوستی گورکی با بوروکراسی شوروی، به او به عنوان انسانی خارق العاده احترام می گذارد. سوگ نامه های او برای "مایاکوفسکی" و "یسنین"، گرم و اثرگذار است و به رغم ستایش فراوانش از پاشنه ی آهنین جک لندن، به محدودیت های هنری اثر نیز اشاره می کند. تروتسکی در بررسی ریشه های اجتماعی هنر تولستوی دریافت که خاستگاه آن مهان سالاری است، اما روح هنر تولستوی در استعداد بی همتایش در عصیان اخلاقی، جسارت و صمیمیت او نهفته است. نام تروتستکی ملازم با انقلاب است. او بیش و پیش از هرچیز انقلابی بود و اندیشه و نظریه پردازی اش در خدمت آن".