نگارنده در کتاب حاضر به بررسی خودفریبی در ابعاد فردی، خانوادگی و اجتماعی می پردازد. وی در بخش نخست با نشان دادن تعامل مؤثر مغز و ذهن در کنترل اضطراب، ساختار کلی توازن بین رنج و توجه را بررسی می کند. در بخش دوم الگوهای مؤثر ذهن برای نمایش فرآیندهایی را تشریح می کند که به تعامل بینابین توجه و اضطراب منجر می شوند. در بخش سوم با کمک این الگوی ذهنی به درک تازه ای از حالت تدافعی روانی، نمونة بارزی از خود فریبی دست می یابد. در بخش چهارم راه هایی را تبیین می کند که از طریق آنها عادت گریز از اضطراب به واسطة بی توجهی به واقعیات از والدین به فرزند منتقل می شوند. در بخش پنجم با تشریح زندگی گروهی و اجتماعی نشان می دهد که چگونه طرح واره های ذهنی مشترک، پویایی گروه را در دست می گیرد و آن را هدایت می کند و در آخر از الگوی مشابهی برای جست وجو و کشف برداشت و نگرش اجتماعی نسبت به «واقعیت» استفاده می کند.