این کتاب مقدمه ای اجمالی بر گونه است، که درنهایت فشردگی به موضوع های محوری این مبحث می پردازد. به هر شکل نظریه پردازی سینمایی نوپاست، دست بالا عمری چند دهه ای دارد، از دهه 1980 به بعد واژه گونه با بسامد بیشتری استفاده شد. این نظریه امکان گسترش پذیری و وام گیری بسیاری از خود نشان می دهد. برخی آن را به تدوین دستور زبان تولید فیلم و برخی به الگویابی دریافت بینندگان تشبیه کرده اند.