زندگی‌نامه‌ها فراوانند. چه از درگذشتگان و چه از آدم های حی و حاضر. باید دیری زیست و سالیان زیادی را گذراند تا تجربه‌های گونه‌گون به قدری برسند که کتابی را بسنده کند. دوم شخص مفرد اما خلاف این قاعده است؛ روایتی از زندگی محمدسعید جباری است؛ جوانی که تنها سی و یک سال زیست و به سبب شکل زیستنش و کاری که به عهده داشت، از خود نقلی به جا گذاشت که درخور یک زندگی‌نامه به‌یادماندنی است. محمدسعید جباری را مجاهد عرصه فرهنگ و رسانه خوانده اند؛ لقبی که چرایی آن را باید در این کتاب خواند و دلیل آن را دانست. دوم شخص مفرد در شکل روایتش به سمت یک مستند پیش می رود. نه یک مستند روایی صرف، بلکه به سبک و سیاق مستندی که مدام ما را یادآور می شود، نقلی که می‌خوانیم، نقل یک راوی مستندی جنجالی نیز هست؛ مستندی با نام شب نامه که در زمان نمایشش بحث هایی را برانگیخت و بازخوردهای مختلفی داشت و مورد استقبال قرار گرفت و هنوز هم بیننده دارد و تماشایی است. محمدسعید جباری در این کتاب در مقام دوم مشخص مفرد ظاهر می شود و مورد خطاب قرار می‌گیرد؛ طوری که وجود دارد و می توان با او سخن گفت. و همه ما می‌دانیم؛ کسی که در یک روایت مورد خطاب قرار بگیرد، هنوز حاضر است و در میان ماست.