نویسنده همان اکسیر زندگی را یادآوری میکند،زندگی کردن در لحظه؛ شاد بودن جایی که باید شاد بود و غمگین بودن تنها در جایگاه غم  ...آنقدر در مشغله های روزمره غرق میشویم که شاد بودن را یادمان می‌رود و آنجا که میبایست با تمام وجود قهقهه سر دهیم ناگاه خود را گریان میبینیم...
صد حیف که داریم زندگی کردن را فراموش می کنیم درست مثل دکتر کوچرانِ داستان.