«من دریام. کسی نیست نشناسدم. من شورم. وقت هایی که آسمان آبی است، من آبی ام، وقت هایی هم که سبز است، سبزم. اگر قرمزش را می پسندید، دریای سُرخم. سیاه، من دریای سیاهم. زرد. مرجانی. همه رنگ. من همه تان را روی سواحلم دیده ام، با آن قلعه های شنی و چوب های ماهیگیری تان.»راوی این قصه دریاست و آنجا که موج های خروشانش را به ساحل می فرستد، قصه های زیادی برای ما دارد، از کشتی های شکسته شده، از دریانورادن، از بچه هایی که کنار ساحل بازی می کنند؛ این صدای اقیانوس است که توی این کتاب می شنوید.