ز نظر صدرا، زیبایی چیزی است که مطلوب شیء است. شیء آن را خیر دانسته با شعور و ادراک به آن و تصوری که از او می            ‎   کند مبتهج شده و عاشق و شایق            ‎   اش می            ‎   شود. از این شعور و تصور و شوق، اندک لذتی در شیء حاصل می            ‎   شود که برای استکمال آن لذت، به            ‎   سوی شیء حرکت می            ‎   کند. انگار بدون آن ناقص و ابتر و در نتیجه بی            ‎   قرار خواهد بود و تنها با رسیدن به آن کمال است که آرام خواهد گرفت.