با وجود تهدیداتی که در عصر فردوسی علیه هویت و فرهنگ ایرانی صورت گرفت، فردوسی هیچ گاه از حد اعتدال خارج نشد. او یک متن قومی را به دور از افراطی گری با ژرفنایی حکمی به یک متن فراقومی تبدیل کرد. آن چیزی که شاهنامه را از متن های قومی افراطی متمایز می کند پرداختن به مضامین جاودانة بسیاری هم چون ستایش شجاعت، رشادت، درستی، پاکی، پهلوانی، و رهبری، در کنار مضامین قومی و ملی است. در نتیجه شاهنامه یک اسطورة متنی هویت ساز است و اگرچه این هویت سازی، نخست دربارة قوم ایرانی صورت می گیرد، اما این اثر با مضامین عمیق خود در شکل دهی هویت انسانی نیز تاثیر مهمی داشته است. کتاب حاضر حاوی مقالاتی از استادان فرهنگ و ادب ایران در خصوص شاهنامه است. مقالات با مقدمه ای از «بهمن نامور مطلق» با عنوان «هم چون رودی سبزآفرین» آغاز شده است.