در دوران حکومت مسلمانان بر اندلس، بخش قابل توجهی از فرهنگ و علوم اسلامی و نیز علم و ادب یونان، از طریق اندلس به اروپای غربی انتقال یافت و از میان مسلمانان آن دیار، دانشمندان بزرگی پدید آمدند که در گسترش تمدن اسلامی نقش بسزایی داشتند. یکی از برجسته ترین شخصیت ها، «ابن عربی» (560-638 هـ ق)، اندیشمند، عارف و صوفی بزرگ جهان اسلام است که به «شیخ اکبر» شهرت دارد. او معارف صوفیه را که پیش از آن در میان سخنان بزرگان پراکنده بود و اغلب جنبة عملی و سیر و سلوک داشت، نظام مند کرد و به آنها جنبة نظری داد. عرفان و تصوف به واسطة او به نظام فکری مشخص با وسعتی عظیم تبدیل شد که برای نخستین بار با اصطلاحات خاصی مانند حضرات خمس، اعیان ثابته، انسان کامل و... تبیین شد. بدین گونه او برجسته ترین نظریه پرداز عرفان اسلامی گشت و پدید آمدنش نقطة عطفی در تاریخ تصوف بود. در کتاب حاضر، نظریه های محوری ابن عربی همراه با معرفی خود او و مخالفان و موافقانش، به زبان ساده به نگارش درآمده است.