سال هاست که من از «شطح» می گویم. مقصودم این نیست که شطح صوفیانه می گویم، بلکه از شطح می گویم و این واژه را برای نام سه شخصیت ساخته ام: شریعتی، طالقانی، حکیمی. سال ها می گذرد که در این جا و آن جا، از طریق خطابه و مقاله، از آموزه ها و آرمان های این سه مرزبان اسلام و پاسدار کرامت انسان یاد می کنم . البته من تذکره نویس و حکایت نویس نیستم و به دانش تراجم و رجال چندان علاقه ای ندارم و سودداری آن ندام تا اعیان الشیعه بنویسم. به این سه شخصیت نیز از باب تراجم نویسی نمی پردازد، بلکه می خواهم فریادهای آنان را فریاد کشم و دردهایشان را در جان بی دردان زنده کنم و ایمانشان به انسان را مطمح نظر انسان ها قرار دهم و رسالت هایشان را به رساله ها بکشانم و حماسه هایشان را حماسه سرایی کنم.