در ادبیات امروز اروپا،ایوان تورگنیف (1818-1883)همراه داستایفسکی و لئون تولستوی از ستاره های سه گانه ی رمان روسی در قرن نوزدهم به شمار می آید اما از وی بسیار هم داستان،رساله های زیبا شناختی و نقد به جا مانده است.تورگنیف اقامت های طولانی خاصه در آلمان و فرانسه داشته است.در سال های دانشجویی اش که در برلین گذشت با آثار هگل گوته و خاصه شوپهناور نزدیکی فکری یافت چنین است که نگاه هنری وی از روسیه فراتر میرود و رنگی اروپایی میابد هرچند که شیوه ی او هم در اساس بر واقع گرایی ادبیات میهن خودش بر رئالیسم متعهد روسی آن روزگار تکیه دارد.اما شاخص تر در این میان لحن شاعرانه ی نثر وی است.همراه سایه ای از غم،که به این نثر رنگی رمانتیک می بخشد. توماس مان نویسنده بزرگ آلمانی شعرهای منثور او را مجموعه ای خوانده است سرشار از صمیمیت و لطافت احساس اما همزمان وابسته به چنان حقیقتی که آن را از گزند احساساتی گری دور می دارد و به هر یک از این قطعه ها رگه ای از جوهر مردانه ی هنرمیبخشد.