«شریف» و پدرش برای نماز صبح از خانه به مسجد می رفتند. در راه، به خانة «عمو حامد» رسیدند و خواستند او را صدا بزنند تا به همراه یک دیگر به مسجد بروند. اما متوجه شدند که عمو حامد بیمار است. سپس به دنبال «دکتر عادل» به مسجد رفتند. دکتر عادل، عمو حامد را معاینه کرد و پدر شریف از دکتر خواست تا هرچه دارو لازم است بنویسد وشفای او را از خداوند خواست، و سپس گفت خداوند نسبت به بندگانش «رحیم» است. آنگاه شریف و پدرش برای گرفتن نسخه به داروخانه شبانه روزی رفتند. در راه شریف از پدرش خواست تا معنی «رحیم» را برایش توضیح دهد. بدین ترتیب شریف با معنای رحیم، یکی از صفات خداوند، آشنا شد. در این مجلد از مجموعة «اسما الله الحسنی» یکی دیگر از نام های نیک خداوند یعنی «رحیم» معرفی شده است.