فطرت در انسان، در ابتدا به صورت بذرهایی است که در ضمیر وجود انسان پاشیده شده است و با تربیت صحیح شکوفا شده صفات عالی و انسانی را ثمر دهد. تنها در این صورت است که انسان به فعلیتی که شایسته اوست و انسانیت نامیده می شود، می رسد. اگر بر اثر تربیت غلط، فعلیتی غیر از این فعلیت بر او تحمیل شود، یعنی به آنچه بالقوه دارد نرسد، موجودی مسخ شده خواهد بود.