به کارگیری اولین روش های عملی عکاسی یعنی داگرئوتیپ، تالبوتیپ و کلودیون تر، مستلزم حمل دوربین، تجهیزات سنگین و بسیار مفصل بود. به همین سبب نخستین عکس های گرفته شده در جهان، مناظر طبیعت یا ابنیه ی معماری بودند. با پیشرفت در ساخت مواد حساس به نور، عکس پرتره نیز پدیدار شد. میل بشر به جاودانگی و نیز خودشیفتگی او نسبت به تصویر خویش عامل مهمی در پرتره نگاری از طریق عکاسی بود؛ به طوری که در قرن 19 و پس از آن بیش ترین شمار عکس هایی که در سراسر جهان گرفته می شد، پرتره بود. مجموعه عکس هایی که در کتاب حاضر به چاپ رسیده  است، در فاصله ی زمانی دوره ی حکومت ناصرالدین شاه قاجار تا دوره ی پهلوی دوم گرفته شده اند. قدیمی ترین عکس مجموعه، پرتره ی ناصرالدین شاه قاجار است که به دست یک عکاس خارجی در سال 1290 ق و احتمالا در لندن گرفته شده است. بیش تر عکس های تاریخ عکاسی ایران فاقد اطلاعات نوشتاری در ذیل یا پشت آن ها است و متاسفانه نام عکاس و تاریخ گرفتن عکس نیز کم تر در پای عکس ها دیده می شود. در این مجموعه، عکس هایی از سفر مظفرالدین شاه به فرنگ در سال 1318 ق نیز دیده می شود. در همین سفر بود که میرزا ابراهیم عکاس باشی در شهر اوستاند بلژیک، از مظفرالدین شاه و همراهان در مقابل هتل پالاس، سه روز بعد از مراسم جشن گل، فیلم برداری کرد و نام خود را به عنوان اولین فیلم بردار ایرانی در تاریخ کشور جاودانه ساخت.