ورفل در پی مفهومی عمیق، تعامل پدر و پسر را به صورت نمادین به تصویر می کشد. در محیطی آکنده از قواعد پدرسالاری، طعم تلخی از سرکوب احساسات مشاهده می شود.تحقیر های مداوم پدر، کینه ای سخت را در روح درهم شکسته ی فرزند می افروزد؛ اما هم زمان، پسر خواهان نابودی نقابی است که چهره ی پدرش را پوشانده تا از ورای آن، حقیقت او را مشاهده کند.«...زیر فشار این ستاره های نشان نقره ای، در خانه ی ژنرال حاضر شدم. خانه ی مردی ثروتمند که مثل یک قصر بود. معذب، مانند بیگانگان نشستم. آن جا خانه ی پدرم بود!...»