محمدعلی اسلامی نُدوشَن (زادهٔ ۳ شهریور ۱۳۰۳ خورشیدی در ندوشن)
شاعر، منتقد، نویسنده، مترجم و
پژوهشگر ایرانی است.

روزها گر رفت گو رو باک نیست ! 
توبمان ای آنکه چون تو پاک نیست 

کتاب  ۴ جلدی روزها نوشته ی محمد علی اسلامی ندوشن، زندگی نامه ی خودنوشت این انسان فرزانه تا سال ۵۳ است. او از روزهای دور روستایی دوردست در کویر سخن می گوید و با صداقتی کم مانند، خانواده و خویشان خود را معرفی می کند.
از کودکی، ترس ها و شادی ها و بیم و امیدهای خود می گوید. با بیانی ساده و روشن و صمیمی، نثری روان و شیوه ی داستان گویی خوشایندی که در این روزگار نامُرادی، سرگرم کننده است. و آدمی همیشه به قصه نیاز دارد. 
کتاب روزها از کودکی نویسنده آغاز شده به میان سالی وی می رسد و به طور کامل روال خطی دارد. نثر این کتاب بسیار شیوا و از نمونه‌های خوب معاصر است. در این کتاب نویسنده ضمن نقل خاطرات خود درباره محیط زادگاهش، وضعیت اقتصادی، رسوم خانوادگی، نظام ارباب و رعیتی، کشف حجاب، جنگ جهانی دوم، نظام اموزشی و وضع سیاسی کشور نیز مطالب پر اهمیتی نوشته است.نویسنده روزها در گزارش و تدوین و پرورش مطالب و صحنه‌ها و نمایش اشخاص و ادای مفاهیم از نکته اندیشی و نکته‌گویی و نقدهای ظریف و احیاناً طنزی لطیف فارغ نیست. و به این طریق بر لطف و کشش کتاب افزوده است.
در پایان جلد اول نوشته است: «این مجلد در اینجا به پایان می‌آید که بین چهار تا چهارده سالگی مرا در بر می‌گیرد (تا سال ۱۳۱۸) از آن پس مراحل دیگری از زندگی خواهد بود. اکنون چهل و چند سال از آن زمان می‌گذرد.
او می گوید : 
" نباید انتظار داشت که همه دریافت های خود را به بیان آورده باشم؛ هنوز در خاک ایران پا به عرصه وجود ننهاده است کسی که آنچه در دل دارد بتواند بگوید. اما هرچه را که امکان گفتنش بود کوشش داشتم که با صراحت و صمیمیت در طبق اخلاص بگذارم. سبکبار بودم، زیرا در مقام یا موقعیتی قرار نگرفته بودم که لازم باشد که چیزی را به رنگ و تلبیس بیارایم. حاصل عمرم به قول مولوی سه سخن بود: بپویم و بنگرم و بگویم. خیلی زود دریافتم که ما در کشور عجیبی که ایران نام دارد زندگی می کنیم، و از آن نه کمتر عجیب، دورانی بوده است که در آن به سر برده ایم. در سرآغاز جلد نخست «روزها» اشاره کردم که ما - یعنی همسالان من- نسلی بوده ایم یگانه در تاریخ کشور، زیرا کسانی که پیش از ما آمدند، و نه آنان که بعد از ما خواهند آمد، موقعیتی را که ما داشته ایم نداشته و نخواهند داشت. آنچه در «روزها» گفته شده، در ماهیت امر، زندگی خصوصی من نیست، بلکه بازتاب زندگی دورانی از ایران است که از خلال من به گفتار در آمده است.... 

من فقط جلد اول را خوانده ام 😔