تلویزیون در ایران به مثابه ی فراگیرترین رسانه، ماموریتی استراتژیک در انتقال مفاهیم ملی و ارزش های دینی برعهده دارد. نویسنده در این نوشتار به دنبال این است که آیا صرف اراده ی مدیریتی بر تحقق اهداف دینی در رسانه ی تلویزیون کافی است و آیا صرفا سوار کردن محتوای دینی بر قالب تلویزیون می تواند ما را کمک کند تا روح زیبایی شناختی (aesthetics) تلویزیون را تسخیر کنیم؟؛ رسانه ای که مولود سیر تاریخی و نتیجه ی اقتضائات فلسفی و اجتماعی غرب است. الفبای زبان تلویزیون در حوزه های برنامه های نمایشی و غیرنمایشی در نورپردازی، طراحی صحنه، میزانسن، حرکت دوربین، بازیگری، مونتاژ، قوالب داستانی، موسیقی، ترکیب بندی، ریتم و غیره تعریف می شود. مطمئنا فاکتورهای یاد شده فقط تکنیک نیستند و در ذات خود با اقتضائات فرهنگی آمیخته اند که لازم است این ذات و ماهیت بر اساس ارزش های بومی شکل بگیرند تا با فرهنگ اسلامی هماهنگی بیش تری برقرار کنند. به عنوان مثال یکی از ماموریت های تلویزیون در جامعه ی ما بازتاب زندگی ائمه و مقدسین بوده است که عمدتا با توفیق توام نبوده است. قدر مسلم تصویر فضای قدسی، زبان قدسی را طالب است که ساخت آن زبان بسیار دشوار است. نویسنده ی کتاب تدابیر تکنیکی مانند میزانسن های تلویزیونی در حوزه ی آثار نمایشی و  غیرنمایشی را منفصل از پشتوانه ی فرهنگی ایرانی می داند. وقتی طراح صحنه و کارگردان مفهوم ایرانی فضای نمایش و هنر را ناخودآگاه درک کرد و یا آگاهانه از راه تحقیق به آن رسید، آن گاه موفق به طراحی میزانسنی خواهد شد که مخاطب احساس خواهد کرد فضای نمایش، فضایی کاملا ایرانی است. در این بحث همبستگی های قومی در ضمیر ناخودآگاه ما عبارت  است از ویژگی های زیبایی شناسی و سنت های هنری اصیل ایران در حوزه ی تصویر، داستان، موسیقی و غیره که لازم است بر زمینه ی رسانه های مدرن مانند تلویزیون و سینما باز تعریف و بازتولید شوند و امتداد پیدا کنند. کتاب حاضر دربردارنده ی شش مقاله تحت این عناوین است: "دیالکتیک صورت و معنا در تلویزیون و سینما"، "جهانی شدن و جهانی سازی و استقلال هنری در ایران"، "تصویر زن در آینه ی مردسالار هنر"، "تاثیر الگوهای مدیریت هنری بر محتوا و فرم هنر ایران"، "تاملی فلسفی پیرامون حضور تاریخ در سینما و تلویزیون" و "بازگشت به سرچشمه های ناب عرفانی، راه برون رفت از بحران هویت در هنر ایران".