مشیت علایی در نقدی بر رمان «آخرین سفر زرتشت» از «فرهاد کشوری» معتقد است که این رمان را باید در شمار رمان های تاریخی قلمداد کرد؛ یعنی رمانی که در آن هدف، بازآفرینی دوره ای از تاریخ گذشته با شخصیت های واقعی یا خیالی است. این رمان، به طور مشخص در همان فضای رئالیستی آثار پیشین نویسنده، یعنی مجموعه داستان «بوی خوش آویشن» و رمان کوتاه «شب طولانی موسا» خلق شده است. در این رمان، دو فرهنگ با نظام ارزشی متفاوت روبه روی یک دیگر قرار می گیرند: فرهنگی رو به زوال و کهنه، در برابر فرهنگی رو به رشد و بالنده که در مورد رمان کشوری تقابل دو نیروی جدید خیر و شر بستر مضمونی آن را فراهم ساخته است. زرتشت از سویی نماینده نظام جدید و از سوی دیگر پاسدار و تجسم نیروی خیر است. هم چنان که کاوی ها و کرپن ها نماینده فرهنگ کهن و مستقر و در همان حال، امتداد نیروهای شرند. به این ترتیب، استحکام ساختار رمان آخرین سفر زرتشت، حاصل تناظر دو سطح متافیزیکی و اجتماعی نیروهاست: در سطح متافیزکی، اهورامزدا و اهریمن در جنگند و در سطح اجتماعی یا تاریخی دو فرهنگ یا نظام ارزشی معارض. وی در ادامه می افزاید، در این رمان برخی صحنه ها نظیر صحنه دیدار زرتشت با بهمن امشاسپند، بسیار زیبا توصیف شده، اما زمان ده سال ـ از بیست تا سی سالگی که زرتشت ادعای پیامبری می کند ـ تقریبا در داستان گم شده است. وی در پایان با ذکر این نکته که این اثر با وجود اشاره به دقایق تاریخی اگر با توجه بیش تر به تخیلی ادبی همراه می شد برای رمان، جایگاه والاتری تحصیل می کرد، مقاله خود را به پایان می برد. دفتر چهارم از مجموعه «نگره» حاوی 20 مقاله در حوزه نقد ادبی است که مقاله ای از «مشیت علایی» در نقد رمان «آخرین سفر زرتشت» اثر «فرهاد کشوری» از آن جمله است. عنوان این مقاله «چنین بود زرتشت» نام دارد. برخی دیگر از مقاله های کتاب عبارت اند از: «بازآفرینی بن مایه های مشترک/ علی الله سلیمی»؛ «دشواری های موراکامی بودن/ رضا نجفی»؛ «به قیمت از دست دادن چیزی/ لیلا صادقی»؛ «مدعاهای تحقق نیافته/ امیر احمدی آریان» و «ماوراءالطبیعه در ژانر فانتزی/ حسین شهرابی».