در کتاب حاضر، نگارنده به بحث و بررسی و نقد آثار «غلامحسین ساعدی» از منظر انسان شناسی پرداخته است. «ساعدی» با «چوب به دست های ورزیل»، «بهترین بابای دنیا»، تک نگاری «اهل هوا»، پنج نمایش نامه «از انقلاب مشروطیت»، «پرواربندان»، «دیکته و زاویه» و «آی باکلاه! آی بی کلاه» و چندین نمایش نامه دیگری که نوشت، وارد دنیای تئاتر ایران شد و نمایش نامه های او هنوز هم از بهترین نمایش نامه هایی هستند که ازلحاظ ساختار و گفت وگو به فارسی نوشته شده اند.