این داستان درباره زنی به نام «جی اچ» است که وارد اتاقی می شود که ظاهرا اتاق خودش است، او با دیدن اتاقش از تمام برداشت هایی که از یک اتاق دارد ناامید می شود. گویی این اتاق از پذیرش نقش یک ظرف ایستا سر باز زده و نقش یک نیروی زنده را به خود می گیرد و با پافشاری خود را به مالکش تحمیل می کند. همان طور که تصویر اتاق گسترش یافته و سپس دوباره تنها به یک اتاق تبدیل می شود، هویت جی اچ هم در طول فرآیند روایت همواره از بین می رود و دوباره ساخته می شود.