مریم حسینیان در دومین رمانِ خود چند آدم متفاوت را روایت می کند که در خانه ای ناچار به تحملِ یکدیگرند. حسینیان که رمان قبلی اش، بهار برایم کاموا بیاور، نامزد جایزه ی هوشنگ گلشیری بود، در این رمانش نیز از زن ها و البته مردهایی می نویسد که در یک «هم مکانیِ» اجباری رؤیاهای خاصی در سر دارند. از زنی متعصب که کینه ی خواهرِ کوچکِ سرخوشش را به دل دارد تا دخترِ جوانی که می خواهد برای انتخابات رأی جمع کند؛ از زنی خانه دار که شاهد فرو ریختنِ خانه اش است تا چند شخصیتِ جادویی که ناظران این جهانِ پُرقصه اند. حسینیان با استفاده از رگه هایی از رئالیسمِ جادویی، امرِ فانتزی را در رئالیسمی پُرقصه جای می دهد و رمانی می نویسد که نوگراست و کوشش دارد ایده های روایی تازه ای مطرح کند، رمانی که دغدغه ی حضورِ جهانی مرموز دارد کنارِ جهانِ واقعی و مرسوم. در این اثر مفهومِ کلاسیکِ «پری» به یک امرِ داستانی مدرن تبدیل شده است. ما این جا داریم می میریم قصه ی آدم هایی ا ست که زیر نظرِ چشم های نگرانی مشغولِ جعلِ خود و بودن شان هستند، قصه ی آدم هایی در یک آپارتمان حوالی یوسف آباد...