دیوان عبدالباقی بن محمد رحیم طبیب اصفهانی، به تصحیح و مقدمه اکبر بهداروند اشعار فارسی قرن 12 قمری هستند.طبیب اصفهانی (درگذشته 1168 یا 1171 هجری قمری) از شعرای سبک بازگشت ایران است.طبیب اصفهانی از سادات موسوی اصفهان بود. نیاکان وی در روزگار شاه عباس اول صفوی از فارس به اصفهان کوچیدند و در آن شهر مسکن گزیدند. پدرش حکیم باشی شاه سلطان حسین صفوی بود و خود او نیز طبیب و ندیم نادرشاه افشار. بعد از نادرشاه، کلانتر اصفهان شد و پس از چندی این کار را به برادرش میرزا عبدالوهاب واگذاشت و خود با شاعران و ادیبان اصفهان، هاتف، عاشق، آذر، مشتاق و صهبا به معاشرت پرداخت.تذکره نتایج الافکار تألیف مولانا محمد قدرت الله گوپاموى هندى (ص 424) مى نویسد: «صاحب کلام دلفریب میرزا عبدالباقى متخلّص به طبیب که از سادات موسوى است به حلیه فضایل و کمالات آراسته بود و به فتون شاعرى پیراسته و به روش جدّ و پدر خود که به فن طبابت به خدمت سلاطین صفویه عزّ امتیاز داشتند مدتى به تقریب طبابت در سرکار نادرشاه مأمور و سرفراز بوده آخرالامر از آن اعراض نموده و در سنه جاده آخرت پیموده از اوست».غمش در نهان خانه ی دل نشیندبه نازی که لیلی به محمل نشیندبه دنبال محمل چنان زار گریمکه از گریه ام ناقه در گل نشیندخلد گر به پا خاری، آسان برآرمچه سازم به خاری که در دل نشیند؟پی ناقه اش رفتم آهسته، ترسمغباری به دامان محمل نشیندمرنجان دلم را که این مرغ وحشیز بامی که برخاست مشکل نشیندعجب نیست خندد اگر گل به سرویکه در این چمن پای در گل نشیندبه نازم به بزم محبّت که آنجاگدایی به شاهی مقابل نشیند