نگارنده در این مجموعه به منظور نمایاندن اهمیت طنز اجتماعی ـ سیاسی در ایران، از سه منظر به موضوع بحث خود، نزدیک می شود: وی ابتدا تعریفی از طنز، آن گونه که در آثار فارسی نمود می یابد، عرضه می کند و انواع فرم ها و تکنیک های آن را نیز تمایز میان هجو، هزل و طنز مطرح می کند در بخش های بعد، موضوع طنز و انتقاد اجتماعی را در زمینه های مذهب، سیاست، زنان و نظایر آن، بررسی می کند. در قسمت های پایانی، نویسنده، ژانرهای طنز را به صورتی که در داستان ها و نمایش نامه های فارسی، نمایان شده اند، تحلیل می کند.